Blog

   Pan Profesor Marcin Czech z Instytutu Matki i Dziecka, epidemiolog z niezwykle bogatą kartą zawodową, obecnie pracujący w Instytucie Matki i Dziecka, podzielił się z czytelnikami „Rzeczpospolitej” swoimi radami na powrót dzieci do szkoły. Najbardziej spodobało mi się jego stwierdzenie, że dyrektor szkoły nie jest epidemiologiem i powinien dostać z ministerstw zdrowia i edukacji „dokładne wytyczne z pomysłami do wprowadzenia lokalnego”. Ja sam sugeruję to od dawna, ale może Profesor, który jeszcze niedawno był wiceministrem w resorcie medycznym, ma w rządzie jeszcze jakichś znajomych, którym mógłby podpowiedzieć to samo? Bo tacy jak ja, prości czytelnicy „Rzepy”, raczej mocy sprawczej w tej kwestii nie mają.

   Głos poważnego profesora w poważnej gazecie powinien przyciągać uwagę. Jeśli jednak pojawia się w połowie sierpnia, a uczony dzieli się z czytelnikami informacją, że jemu samemu oraz zarządowi Instytutu Matki i Dziecka przygotowanie i wdrożenie wytycznych dla szpitala zajęło dwa miesiące codziennych spotkań po dwie-trzy godziny, to rodzi podejrzenie, że czegoś nie rozumie. Na przykład, że mamy dwa tygodnie, a nie dwa miesiące. Owszem, mądrzy ludzie w ministerstwie mogą pracować nie dwie-trzy godziny dziennie, ale osiem-dwanaście, żeby się wyrobić, ale… Ale potem te wytyczne muszą jeszcze dotrzeć do szkół i zostać wdrożone. Zatem puenta wywiadu, że jest jeszcze czas na działanie, aby takie wytyczne przygotowano, jest kompletnie nietrafiona. Czasu już nie ma i proszę, aby dopisać to do listy zasług obecnego kierownictwa MEN.

   Jak wynika z wypowiedzi, Profesor nie jest zwolennikiem zdalnej edukacji, ale raczej skutecznej metody dystansowania. Podaje przykłady, w większości w nawet możliwe do zastosowanie. Z podstawową jego sugestią jednak zgodzić się nie mogę. Chodzi o rozłożenie przerw w czasie, żeby część uczniów zaczynała lekcje o 8.00, część o 8.20, część o 8.40, a wtedy spotykać się będą na korytarzu szkolnym w mniejszej liczbie na raz. Ponieważ pomysł ten pada ostatnio dosyć często w różnych wypowiedziach, to przyjrzyjmy się jak wygląda to z punktu widzenia przeciętnej szkoły ponadpodstawowej albo klas 4-8 podstawówki, czyli w miejscach, gdzie uczniowie mają po 5-8 lekcji dziennie, każdą z innym nauczycielem. Jakim cudem nauczyciel, kończący lekcję pierwszą o 8.45 ma zdążyć do klasy, w której prowadzi kolejną od 8.20? Albo nawet od 8.40? Przesunięcie w fazie, choć wydaje się świetnym pomysłem, jest możliwe do zrealizowania tylko w najmłodszych klasach szkoły podstawowej. W każdym innym przypadku stanowi łamigłówkę logistyczną nie do rozwiązania, jeśli mamy zachować przewidziany prawem plan nauczania. Nawet jeśli jest to rzadki przypadek placówki, w której nikt z pracowników nie pracuje w dwóch, trzech lub czterech miejscach, albo „obrabia” w jednym tylko, za to półtora etatu. Z czego zdaje sobie sprawę każdy, kto wie, jak działa polska szkoła. 

   Nie jest moją intencją wyśmianie rad prof. Marcina Czecha. On dobrze chce i jak już napisałem, ma też pomysły realne do wykorzystania. Problem w tym, że w całości wpisuje się tylko w szum medialny, który czyni powrót do szkół jeszcze trudniejszym. A gdyby tak udało się zrobić, że ktoś mądry posadziłby ad hoc, przy okrągłym stole, kilku epidemiologów i kilku doświadczonych dyrektorów szkół? Komu by to, Panie, przeszkadzało?!

   Nie marzę nawet o wypracowaniu przez nich wytycznych – musiałyby być zresztą chyba okrągłe podstoliki dla kilku różnych kategorii placówek oświatowych. Ale może chociaż zapis ich dyskusji byłby bardziej pouczający i przydatny, niż takie pojedyncze wypowiedzi?!

   Piszę, bo sam jestem nie bez winy – wszak wypowiadam się publicznie jako dyrektor szkoły. Chętnie uzgodniłbym poglądy z jakimś epidemiologiem... Zna ktoś może takiego?!