Blog

   Dawno, dawno temu, zdałoby się, że przed wiekami, choć faktycznie było to w lipcu... 2018 roku, opublikowałem na blogu artykuł pt. „Ostatni zgasi światło”. Napisałem w nim, między innymi: „(…) poważnie obawiam się, że w perspektywie zaledwie kilku lat po prostu zabraknie chętnych, by w naszym kraju uczyć dzieci”.

   Nie przewidywałem wtedy ani COVID-19, ani wojny w Ukrainie. Swoje ówczesne obawy wysnułem z bardzo niskich zarobków nauczycieli, zaniku resztek prestiżu tego zawodu, rosnących wyzwań wynikających z fatalnej reformy systemu edukacji, oraz pogarszającej się w oczach kondycji psychicznej młodych ludzi.

   To co sygnalizowałem ujawniło się gwałtownie mniej niż rok później, w postaci strajku nauczycieli. Niestety, brutalnie złamanego przez władze, bez jakiejkolwiek próby zrozumienia jego przyczyn. Potem przyszła pandemia. która do katalogu nauczycielskich problemów dopisała wypalenie zawodowe, wysoki poziom stresu, często skutkujący depresją, oraz poczucie osamotnienia wobec obostrzeń sanitarnych i wyzwań zdalnego nauczania. Na to nałożyła się ostatnio wojna w Ukrainie i konieczność przyjęcia do placówek oświatowych setek tysięcy młodych uchodźców. Bez żadnego sensownego planu, bez kadr i bazy lokalowej. I zniewaga dodana do nauczycielskiej krzywdy, w postaci żałosnej podwyżki wynagrodzeń, o mniej niż połowę wskaźnika inflacji.

   W takiej sytuacji nastała wiosna, a wraz z nią tradycyjne w tym czasie planowanie organizacji kolejnego roku szkolnego. Jak nigdy przypominające pisanie patykiem po wodzie.

   Myślę, że ból głowy towarzyszy dzisiaj każdemu dyrektorowi szkoły, a w wielkich miastach ma on wręcz wymiar homerycki. Żadne zaklęcia pana ministra, żadne pudrowanie rzeczywistości nie jest w stanie przykryć smutnego faktu, że, no właśnie…, „braknie chętnych, by w naszym kraju uczyć dzieci”.

   Jako dyrektor szkoły niepublicznej mam trochę łatwiej. Dysponuję funduszami, dzięki którym możemy nieco lepiej płacić nauczycielom, choć szklany sufit finansowy niższej klasy średniej rozciąga się także nad naszymi głowami. Ale wypalenie, zmęczenie, frustracja związana z następstwami fatalnej reformy, dotykają wszystkich jednakowo. Podobnie jak zmiany programów życiowych, choroby, ciąże, przeprowadzki i inne zjawiska, które wyrywają z szeregów rady pedagogicznej nawet, zdawałoby się, pewne jej ogniwa.

   A zatem także ja poszukuję nauczycieli w perspektywie przyszłego roku szkolnego. Dotyczy to kilku specjalności, choć oczywiście mogą być jeszcze niespodzianki. Już teraz jednak wiem na pewno, że musimy w STO na Bemowie zatrudnić od września nauczycieli (płci dowolnej) fizyki, geografii, języka angielskiego, wychowania fizycznego, a także wspomagających. Jeśli więc wśród Czytelników „Wokół szkoły” znajdują się osoby tych właśnie specjalności, które mogłyby być zainteresowane podjęciem pracy na warszawskim Bemowie, proszę o kontakt e-mailowy na adres jaroslaw.pytlak@stonabemowie.edu.pl. Kupił, nie kupił, potargować można.

   Aby pozostać w zgodzie z tradycją i własnym sumieniem zaznaczę, że w ogłoszeniach zawsze poszukiwaliśmy nauczycieli niepalących. Taki atawistyczny ślad mojej młodzieńczej harcerskiej pasji. Jednak muszę przyznać, z pewną dozą wisielczego humoru, że nauczyciel(ka) fizyki, czyli współczesny kwiat paproci, najprawdopodobniej był(a)by w stanie wynegocjować ze mną nawet świadczenie dodatkowe w postaci paczki papierosów dziennie. To najdobitniejsza, choć subiektywna miara dramatu, jaki dzieje się obecnie na warszawskim rynku pracy nauczycieli.