Blog

   Komentarze są solą debaty internetowej. Niestety, z reguły pojawiają się kiedy wielu czytelników przeczyta już artykuł; czasem widoczne są tylko niszowo, pod jakimś udostępnienieniem na fejsbuku. Na ogół pozostają nieznane większemu kręgowi odbiorców.

   O tyle szkoda, że czasem wnoszą coś do tematu albo choćby po prostu zasługują na odpowiedź, która mogłaby zainteresować też innych czytelników. Z tego powodu postanowiłem dzisiaj przytoczyć w kolejnym wpisie dwa komentarze do artykułu „Dylatacja czasu zdalnego nauczyciela i bliskiego rodzica". Nie jest moim celem przekonanie PT Komentatorów, bowiem szanuję ich prawo do własnych opinii, ale mam wrażenie pewnego nieporozumienia, które chcę wyjaśnić na użytek wszystkich czytających te słowa.

Komentarz 1:

Na litość boską, proszę nie udawać, Panie dyrektorze, że kiedy pojawia się kryzys, to niektóre branże są od niego zwolnione. Widać, że bardzo nie chce Pan stracić, ale wszyscy stracili, więc usprawiedliwianie opłat półprawdami i półargumentami nie wygląda dobrze.

Komentarz 2:

Rozumiem, że – jak to napisano w artykule – ilość pracy wykonywanej przez nauczycieli wcale obecnie nie zmalała, i w takim sensie autor ma rację. Ale jest inny aspekt sprawy. Skoro zapewne zarobki sporej części rodziców zmalały, to płacenie przez nich pełnego czesnego może okazać się trudne. Jeżeli mamy być społeczeństwem solidarnym, nauczyciele powinni to zrozumieć i też ponieść tego konsekwencje. Wymowa tego artykułu jest jednak zupełnie inna: „jako nauczyciel pracuję tyle samo co wcześniej, więc mam zarabiać tyle samo co wcześniej i guzik mnie obchodzi, że w kraju jest kryzys”. Można podejrzewać, że w niedalekiej przyszłości z powodu kryzysu szkoły prywatne i tak staną przed wyborem: albo obniżyć czesne, albo ulec likwidacji, gdyż wielu rodziców nie będzie w stanie ponosić tak dużych kosztów.

   Mój wywód w artykule „Dylatacja...”, najkrócej mówiąc, miał za zadanie uświadomić Czytelnikom, że chociaż sposób pracy nauczycieli się zmienił, to nie znaczy, że pracują mniej. Na wszelki wypadek twierdzenie to odniosłem tylko do STO na Bemowie, gdzie mogę to zjawisko obserwować, a nawet weryfikować. Podjąłem w ten sposób próbę polemiki z bardzo popularnym dzisiaj poglądem, że praca zdalna nauczycieli to fikcja, a zarazem przerzucenie wysiłku na rodziców. Faktycznie powiązałem to z kwestią opłat, które dla szkół niepublicznych stanowią kwestię być albo nie być. Wszak nie jest tajemnicą, że w tych właśnie szkołach istnieje ogromna obawa o utrzymanie placówek, za czym zresztą idą rozmaite działania, których sensem jest przede wszystkim udowodnienie, że nauczyciele pracują.

   Można to wszystko uznać za „półprawdy” i „półargumenty”, choć wolałbym, by Czytelnik uwierzył, nie napisałem tego tylko dlatego, by „nic nie stracić”. Raczej po to, by nie stracić wszystkiego. Niewiele jest szkół takich jak moja, non profit, które mają zasoby, żeby przetrwać znaczący ubytek czesnego. I oczywiście można mi zarzucić, że chcę, aby szkoła pozostała oazą spokoju, gdy wkoło szaleje burza. Ale – i tu odniosę się do drugiego komentarza – zwracam uwagę, że pracujemy. Jakim prawem żądać akurat od nauczycieli, by byli solidarni i ponosili konsekwencje sytuacji, skoro wypełniają swoje obowiązki?! Inaczej niż dotąd, ale raczej w nie mniejszym stopniu niż dotąd!

   Może zaproponujmy listonoszom, by nadal roznosili listy, ale jako że część adresatów przeżywa kryzys finansowy, solidarnie z nimi zgodzili się na zmniejszenie swoich zarobków!? Bo przecież nie na zwolnienie z pracy – ktoś w końcu musi te listy roznosić. Podobnie jak ktoś musi prowadzić zdalną edukację, jaką wymyśliła sobie władza. Nawiasem mówiąc, listonosze, być może, dostaną jeszcze podwyżkę, bo czeka ich w maju nowe, państwowe zadanie z cyklu „Życie na krawędzi”… Ale nie zazdroszczę i nie oczekuję od nich solidarności. 

   Póki co, jako dyrektor szkoły, muszę doprowadzić do tego, by moja firma, zatrudniająca setkę ludzi dotrwała do końca roku szkolnego. Firma, która – podkreślam – nadal świadczy swoją pracę, w taki sposób, jaki zarządziła władza. Firma, której nie pomogą żadne rozwiazania tarczy antykryzysowej. Koniec roku szkolnego, to perspektywa czasowa, której sięgają jej podstawowe zobowiązania. Natomiast dalsza przyszłość wydaje mi się bardzo niepewna.

   Nie wiem, czy będzie w IV RP zapotrzebowanie na edukację niepubliczną. Nie wiem, czy rodziców będzie stać, by na nią łożyć. Nie wiem, czy ceną za utrzymanie pracy nie będzie zgoda nauczycieli na pracę w zwiększonym wymiarze pensum – coś, o czym marzył minister Piontkowski w mokrych snach, może okazać się bytem realnym z powodu pandemii. Ale ta moja niewiedza nie rodzi ani buntu, ani roszczeń. Nowy rok szkolny będzie nowym rozdaniem. Albo będziemy potrzebni, albo już nie.

   A solidarność rozumiem jako gotowość pomocy ze strony tych, którzy mają zasoby, na rzecz tych, którzy je utracili. I proszę się nie obawiać, swoją cegiełkę dołożę. W końcu cały czas pracuję i otrzymuję wynagrodzenie.