Blog

Bardzo mi schlebia ciągła analiza moich wyrwanych cytatów;). A serio, ten post biorę za dobrą monetę. Oczywiście, że uważam Pana za eksperta, dlatego szczerze się cieszę na "odpowiedzialnego realistę". Sądzę, że naszym wspólnym celem jest dobro edukacji w Polsce, dlatego zamiast sobie dogryzać, szukajmy elementów którymi można naprawiać system. Nie wszystko będzie się Panu podobało i nie wszystko będzie podobało się mi, ale w duchu odpowiedzialności za to co nas otacza, myślę że warto próbować konstruktywnego dialogu, choć jest trudniejszy niż zajmowanie pozycji przeciwnych. Pozdrawiam!

Szanowny Panie Dyrektorze! Miło Pana gościć na moim blogu. Miałem dotąd nadzieję, że go Pan czyta u samego źródła, teraz mam pewność. To miłe. Muszę przyznać, że zdziwiłem się trochę "wyrwanymi cytatami". To zdaje się sugerować, że niepodany przeze mnie kontekst zmieniłby ich znaczenie. Nie śmiałbym tak postępować – uważam, że fragmenty, do których się odnoszę, są jednoznaczne. Ale mniejsza o to, jest ważniejszy problem. Oto proponuje Pan, żebyśmy wspólnie działali na rzecz dobra edukacji. Tymczasem ja konsekwentnie dowodzę, że działania, które Pan firmuje i promuje, nie służą dobru edukacji. Pan uważa, że da radę w ciągu 18 miesięcy przygotować zmianę dla szkół i szkoły do zmiany, ja uważam, że to utopia. Pan stoi n stanowisku, że kluczem do dobrej zmiany jest oparcie jej o profil absolwenta, ja uważam to za stratę cennego czasu i pominięcie ważniejszych problemów, które wołają o rozwiązanie. Ze swej strony apeluję, by skoncentrować się na umocnieniu instytucji szkoły, ale wobec trwających już prac IBE nie mam szansy na przebicie się z tym postulatem. Gdzie tu jest przestrzeń dla dialogu? Personalnie stoimy na przeciwnych pozycjach tylko dlatego, że to Pan udziela swojej twarzy reformie. Ja nie jestem przeciwnikiem Tomasza Gajderowicza, tylko reformy i sposobu jej przeprowadzenia, oraz wszystkich, którzy forsują ją w tym kształcie. Punktuję błędy, ale też daję własne propozycje. I na tym chyba musimy poprzestać.
Jeszcze jedno. Socjotechnika. Stosujecie ją niezwykle skutecznie. Politycznie to godne podziwu, ale moralnie naganne. Zamierzam o tym pisać.
Panie Dyrektorze, to na takich jak ja spadnie wprowadzanie w życie tej reformy. Pan będzie tylko obserwował i ewentualnie badał skutki. Choćby z tego powodu ma Pan dużą tolerancję na błąd. Ja już prawie żadnej…

Panie Dyrektorze, poza podstawami jest wiele obszarów do zmiany w ramach tej reformy, które także Pan całkowicie słusznie identyfikuje jako problemy. Ta reforma ma dotknąć większości rzeczy o jakich Pan pisze. Szukamy w tych obszarach dobrych rozwiązań, przede wszystkich u praktyków - do tego właśnie zapraszałem.
Oczywiście łatwiej rzucać kamiami zza swojej barykady, oskarżać o socjotechniki czy szukać wszędzie spisku (ale w jakim celu?), niż spróbować wnieść wkład w te rozwiązania. Ciągle zapraszam do tego drugiego. Naprawdę uważam że "Edukacja to sprawa zbyt poważna" - w pełni się z tym zgadzam i po to tu (gdzie mało życzliwe o mnie Pan pisze) mimo wszystko napisałem. Pozdrawiam!

Drogi Jarku! Jestem pełna podziwu i uznania dla twojej aktywności wokół prac nad reformą edukacji, ale po ostatnich tekstach na Twoim blogu (szczególnie tym o pośpiechu) nie mogę sobie odmówić skojarzenia z wielokrotnie już cytowanym przeze mnie Sztaudyngerem:
Myszka mała podsłuchała, że Lwu grozi śmierć,
Pędem truchtem przeleciała całej mili ćwierć.
Zmykaj królu - rzecze myszka w przeogromnej trwodze,
Lew dziękował, po czym zjadł ją by mieć siły w drodze.
Tylko nikt Ci nie podziękuje, a i Ty małą myszką nie jesteś.
To co ich denerwuje to jest właśnie jak kamień w bucie, który już dziś widzą, że nie będą mogli powiedzieć - ….. skąd mieliśmy wiedzieć, … nikt nas nie uprzedzał ...itd.
Tempa nie zmienią, bo im się założenia posypią. Ty należysz do ludzi spoglądających na problemy szeroko i wolisz zapobiegać dziurom niż je łatać. Ale nasza kultura organizacyjna "my z synowcem na koniu i jakoś to będzie" do twoich przemyśleń nie przystaje. Widząc to podobnie jak Ty, najbardziej pasuje mi Twój postulat - odpuście sobie górnolotne reformowanie, usuńmy to co najpilniejsze i w tym czasie rozpocznijmy długofalową pracę nad całym systemem.
Tylko tu wkroczyli niecierpliwi reformatorzy, którzy w jakichś skrawkach chcą umieścić słuszne postulaty zmian, ale oni chcą je wlepić w już istniejący system. Gdyby nie zlikwidowano gimnazjów to ich postulaty dałoby się jakoś zaczynać wdrażać np. w podstawówce, bo całościowe podejście do problemów przyrodniczych zamknęłyby się w cyklu i uniknęłoby się kilku min, na które tu się na pewno natkną pomysłodawcy i realizatorzy. Tymczasem teraz robi się pomieszanie z poplątaniem, bo ci biolodzy oczekują, że nie będą systemowo zaczynać od nowa, tylko uczeń przyjdzie do VII klasy z wyuczonymi pewnymi regułkami (ze wsadem do kotła). I zapewne tak będzie, bo będą to ci sami nauczyciele biologii i geografii. I to wszystko zostanie schrzanione - miałam zastępstwa na przyrodzie i szlag mnie trafiał, jak widziałam w podręczniku IV klasy rysunek czajnika i napis nad dzióbkiem "para wodna" lub rysunek grzyba i fachowe nazwy jego części. Już słyszę głosy biologa, czy geografa - czy będę miała na tej przyrodzie wystarczającą liczbę godzin na to czy owo! Drogi Super Biologu (bo jest taka grupa), czy Super Geografie, Wy na takiej Przyrodzie nie będziecie gadali o wodzie, czy górach i pokazywali obrazki, jako biolog, czy geograf. Jeśli ten nowy przedmiot miałby mieć sens, to Wy macie być przewodnikiem po przyrodzie, po otaczającym go świecie, takie four in one. Ale na to by tak było to trzeba to dobrze zaplanować, przygotować nauczycieli do innego myślenia (zgodnego z tą właśnie fazą rozwojową dziecka) i tego nie zrobi się w 5 minut i bezkosztowo. A jeśli ktoś zastosuje pośpiech jako najważniejszy wyznacznik, to polegnie.
Tak to zresztą w założeniach było pomyślane te ponad 25 lat temu, w sposób dostosowany do faz percepcji dziecka – najpierw zainteresowanie zjawiskami w przyrodzie w ujęciu całościowym, potem w gimnazjum elementy naukowego podejścia, by w liceum dać wybór dogłębnego wdrażania w te dziedziny nauki na wyższym poziomie lub dla niezainteresowanych znów globalne podejście w ujęciu science.
Badajże w 1998 roku zaproponowałam taki program scence dla humanistów z elementami filozofii przyrody, historii myśli naukowej, problemami przyrodniczymi współczesnego świata, ale kolega w MEN powiedział mi – Danka, odpuść, kto tego będzie uczył? – JA – odpowiedziałam. ☹ Odpuściłam. Potem po latach wdrażałam w szkole coś na kształt tamtego pomysłu (nie miałam nic wspólnego z tym projektem) i rzeczywiście nikt tego nie ogarniał, na mojej głowie było wdrożenie. Jednak realizacja zniweczyła wszystko, bo jako fizyk i chemik ten sam temat o wodzie miałam realizować po chemicznemu i po fizycznemu (po pół roku na każdy z tych przedmiotów)!. Wyszła kompletna parodia założeń, bo cel był taki by to widzieć jako całość. Dlatego właśnie obawiam się również podobnego zakończenia szczytnych celów całościowego widzenia zjawisk na tej przyrodzie w klasach IV – VI. O to całościowe widzenie zjawisk przyrodniczych w pierwszej fazie nauki wielokrotnie upominał się prof. Łukasz Turski, ale jeśli to nie będzie elementem systemu, to nie wróżę powodzenia, szczególnie, że ani słychu, ani widu w zakresie podejścia organizacyjnego i kadrowego, a to podstawa.