Blog

   Napisałem niedawno, że nie potrzebujemy szybkiej reformy, rzeźbionej na kolanie, ale całego szeregu prostych posunięć, rozwiązujących konkretne problemy. I oto jest dobry przykład.

   Opublikowano rozporządzenie zwiększające długość trwania egzaminu ósmoklasisty. Zrównano czas przeznaczony na pisanie dla uczniów posiadających opinie o potrzebie wydłużenia czasu egzaminu i tych, którzy takich opinii nie posiadają. Nikomu niczego nie zabrano – po prostu standardem stanie się czas przedłużony. Zmiana nie dotyczy – i słusznie – uczniów posiadających orzeczenia.

   W ostatnich latach liczba opinii uprawniających do dłuższego pisania wzrosła lawinowo. Niektóre budziły zdumienie nauczycieli, ale też nikt nie podważał ich rzetelności. Ot, co najwyżej kwitowało się to wyrazem podziwu dla zapobiegliwości rodziców. Ubocznym efektem zjawiska było pączkowanie komisji egzaminacyjnych, często kłopotliwe organizacyjnie.

   Teraz będzie prościej i zdrowiej. Przedłużony czas posłuży tym, którzy go naprawdę potrzebują, pozostali po prostu wcześniej skończą pisanie. Dla uczniów z orzeczeniami nadal będą organizowane osobne komisje, tak jak powinny.

   Można się czepiać, że zmiana nastąpiła z marszu, na cztery miesiące przed egzaminem, ale nie wymaga jakichś większych zabiegów organizacyjnych, a życie uprości. Nikomu też nie ograniczy możliwości osiągnięcia sukcesu.

   Takich zmian potrzebują polskie szkoły, zanim w zbożnym zapale reformowania wywrócimy je na lewą stronę. Parafrazując klasyka – zmian skromnych, a złotych.