Zapiski inżyniera Pytlaka

   W tym odcinku mój Ojciec wyruszy w drugą swoją wielką podróż. Tym razem jednak, w przeciwieństwie do wcześniejszej wyprawy do Wrocławia, spływ Wisłą do Gdańska wspólnie z bratem ciotecznym, Kazikiem, odbędzie się za błogosławieństwem obu mam. Peregrynacje żeglarzy śródlądowych objawią się bardzo ciekawie, a dodatkowym smaczkiem będzie wspomniana w "Opowieściach" postać wujka Felka Prządaka, jednego z trzech zaledwie członków przedwojennej załogi ORP "Orzeł", którzy nie popłynęli w ostatni rejs, z którego ten najsławniejszy polski okręt podwodny już nie powrócił.

   W tym odcinku dobiegnie końca wiejski epizod życia mojego Ojca. Odbywający się zrazu w radosnej atmosferze pierwszych lat pokoju, potem już znacznie bardziej dusznej, kiedy posiadanie ojca - sanacyjnego wojskowego i zarazem żołnierza AK, nie było mile widziane przez władze. Warto zwrócić uwagę na meandry związane z edukacją autora wspomnień w mozolnie odtwarzanym, a następnie reformowanym systemie, w którym chłopak z Dzierzązni starał sie (i jak się okaże - mógł) spełnić swoją ambicję wyrwania się ze wsi i zdobycia wykształcenia. Czytanie o tym, to swoiste rekolekcje dla nas, którzy wykształcenie traktujemy dzisiaj jako coś oczywistego i należnego, choc patrząc z perspektywy całej historii jest to niesamowite dobrodziejstwo zaledwie kilku ostatnich dziesięcioleci. To również okazja oddania sprawiedliwości pokoleniu naszych dziadków i pradziadków, dzięki którym, z górą 40 lat po wojnie odsyłając do lamusa historii PRL, mieliśmy dobrze wykształcone społeczeństwo, zdolne szybko i sprawnie (jednak!) wybudować nową rzeczywistość.

   Zakończyła się okupacja i życie mojego Taty, już wczesnego nastolatka, nabiera znamion normalności. Pierwsza prawdziwa szkoła, niezbyt miłe, ale zakończone szczęśliwie kontakty z doktorami... Nie musimy jednak długo czekać, by stać się świadkami wyczynu podróżniczego, który dla nas dzisiaj wydaje się dziecięcym doświadczeniem z innej planety. Zresztą, chyba nawet wtedy było to coś...

   Podczas czytania tego odcinka proponuję czerpać z niego optymizm. Po największej burzy zawsze w końcu pojawia się słońce. I po pandemii też tak będzie!

   Drugi odcinek wspomnień Ryszarda Pytlaka ukazuje okupacyjną codzienność widzianą oczami kilkuletniego chłopca. Przyzwyczajeni do narodowej martyrologii i heroizmu możemy poczuć się lekko zszokowani czytając, że dla autora okupacja "zaczęła się bardzo dobrze", zaś jego głównym zajęciem po wyjeździe z Warszawy na wieś nie było śpiewanie po kryjomu polskiego hymnu, ale… pasanie zwierząt gospodarskich. Jest przy tym mój Ociec szczerym patriotą, tyle że duma narodowa nie przesłania mu we wspomnieniach prozaicznych realiów, w których mało było pomnikowego heroizmu, za to sporo przygód, budujących zazwyczaj życiowe doświadczenie kilkulatka. Nawet w tak trudnych czasach.
Tych, którzy wypatrują zapowiedzianych przeze mnie obrazów z czasów powojennych spieszę poinformować, że wspomnienia okupacyjne wypełnią jeszcze jeden odcinek "Zapisków inżyniera Pytlaka", a potem już przejdziemy do historii lat późniejszych, paradoksalnie, daleko mniej znanych z wiarygodnych opowieści, niż czasy wojny.