Aktualności

   Trafił nas pierwszy w tym roku szkolnym COVID. Zachorowała nauczycielka, szczęśliwie lekko, a jeszcze szczęśliwiej, zdiagnozowano ją dopiero po 8 dniach nieobecności w szkole. To znaczy, że ominęła nas kwarantanna, bo końcówka dziesięciodniowej karencji przypadła na weekend. Jak jednak można było się spodziewać, zgłosił się Sanepid z prośbą o listę osób „z kontaktu”. Dotyczyło to tylko jednego dnia, więc po krótkim śledztwie wytypowaliśmy 35 uczniów, którzy wtedy mieli z tą panią zajęcia. No i zaczęły się schody.

   Okazało się, że teraz trzeba wszystkich zgłosić online, wypełniając stosowny formularz na stronie gov.pl. Dla każdego imię, nazwisko, Pesel, kontakt telefoniczny, dokładny adres. Na każdego około dwóch minut, nie licząc czasu poświęconego wcześniej na tropienie kogo wpisać, a potem na przygotowanie zestawienia, z którego wpisywaliśmy dane do formularza. I w tym właśnie miejscu trafił mnie jasny szlag! Przecież mamy piękne, aktualne dane wszystkich uczniów w systemie SIO, który mógłby się choć raz nam do czegoś przydać! Co za państwo z dykty, które nie potrafi wpaść na pomysł – wiedząc przecież, że zakażenia jesienią będą, aby w tym cholernym SIO przygotować funkcjonalność polegającą na odhaczaniu przez kliknięcie wybranych nazwisk uczniów (nauczycieli zresztą też), a następnie, znowu jednym kliknięciem, wysłać ten zestaw we właściwe miejsce. Ale żeby mieć taki pomysł trzeba posiadać choćby elementarny szacunek dla ludzkiej pracy, co w warstwach rządzących jest niespotykane! Mogą coś o tym powiedzieć choćby pracownicy ZUS, a także administracja szkolna, której poświęca się mniej uwagi i szacunku, niż umeblowaniu budynków, w których pracują.

   Muszę jednak przyznać, że w całej tej historii znalazły się też jasne punkty. Najpierw zupełnie nie chciały mi „wchodzić” do systemu uczniowskie Pesele, które otrzymałem z sekretariatu. Wkurzony na maksa zadzwoniłem na infolinię Inspekcji Sanitarnej, żeby się trochę wyładować. Tam z pełnym spokojem poinformowano mnie, że mnóstwo szkół wprowadza dane i jakoś nikt się nie skarży (co pewnie i mnie dałoby do myślenia, gdybym nie był tak wkurzony). Ale dobrze, mam podać swoje nazwisko, a Sanepid się ze mną skontaktuje i zgłoszę wszystkich telefonicznie. Po odłożeniu słuchawki, już uspokojony, spojrzałem krytycznym okiem na zestawienie danych i doznałem olśnienia. Oto po prostu EXCEL zjadł wiodące zera numerów PESEL – bo wszyscy obecni uczniowie takie zera w Peselu mają. Błąd w sekretariacie, gapiostwo moje, żadna wina Sanepidu i urzędowego formularza. Więc kiedy zadzwonił inspektor gotowy pochylić się nad moim problemem, mogłem powiedzieć, że już wszystko w porządku. Zostało to przyjęte z uprzejmym spokojem, a ja po raz kolejny przekonałem się, że podczas pandemii szeregowi pracownicy Sanepidu, z którymi się kontaktowałem (a wiosną było to baaardzo często) zawsze byli uprzejmi, pomocni i sympatyczni. Przy swojej naprawdę trudnej w tym czasie pracy. Szacun!

   Pozostało tylko nieco ponad godzinę wprowadzania danych, co z powrotem zepsuło mi humor. Na szczęście uczniów było do wpisania 35 a nie 350. A kiedy już kliknąłem „Wyślij” i dostałem zwrotkę, że jest ok., po chwili zadzwonił telefon. - Inspekcja Sanitarna – usłyszałem, a następnie imię i nazwisko, które umknęło mojej uwadze.

   - Dostałam Pańskie zgłoszenie, Panie Dyrektorze, a w nim numer telefonu. Więc dzwonię pozdrowić Pana i żonę.

  Szczęka mi opadła. Na szczęście miałem dość refleksu, żeby po krótkiej, ale bardzo miłej rozmowie przyznać, że nie dosłyszałem nazwiska. Kiedy padło ponownie, wszystko stało się jasne – nasza uczennica, z klasy wychowawczej mojej żony. Ze mną podróżowała czasem po Polsce na turystycznych imprezach, a raz nawet, w Beskidzie Wyspowym, zjechała z góry na quadzie GOPR-u, bo nabawiła się kontuzji podczas zbyt intensywnej zabawy całej grupy w „Granat!”. Piękne wspomnienia. I ta świadomość, że zechciała zadzwonić, przypomnieć się, pozdrowić, co oznacza, że zachowała szkołę w dobrej pamięci. To dla dyrektora niczym order Virtuti Militari.

   No i mam teraz znajomość w Sanepidzie. Bezcenne...

   W 37 numerze tygodnika „Przegląd” piękny zarys sylwetki Mariana Falskiego, zapisany przez Roberta Walenciaka w artykule „Pan od elementarza i jego tajemnice”. Nazwisko bohatera może być obce tylko młodemu pokoleniu, bowiem ludzie nawet sporo młodsi ode mnie mieli jeszcze w szkole do czynienia z „Elementarzem” (wznawianym zresztą jeszcze długo po oficjalnym zakończeniu swojego żywota w roli oficjalnego podręcznika szkolnego).

   Nie jest przypadkiem, że postać tę przy okazji rozpoczęcia kolejnego roku upadku polskiej szkoły przypomniał lewicowy tygodnik; był Marian Falski bowiem socjalistą z przekonania i budowniczym Polski Ludowej, choć sposób, w jaki odegrał tę ostatnią rolę mogą mieć mu za złe tylko nawiedzeni pogromcy „komuny”.

   Z przyjemnością przeczytałem cały tekst, w którym autor zawarł elementy biografii autora „Elementarza”, którymi obdzielić można by kilku ludzi. A postanowiłem napisać o tym na użytek Czytelników „Wokół szkoły”, z powodu zamieszczonego w nim za książką Mariana Falskiego „Z okruchów wspomnień” (Wyd. UKW w Bydgoszczy) fragmentów jego wspomnień, spisanych u schyłku życia:

   „Okres mojej przeszło 25-letniej pracy w szkolnictwie po Drugiej Wojnie Światowej był okresem nieustannej szarpaniny”.

   „Kiedy się dziś zastanawiam nad źródłami tej martyrologii, widzę je przede wszystkim w walce, prowadzonej przez nowy system polityczny z przeszłością.”

   „Oddawano też kierownictwo oświatą nie w ręce pedagogów, lecz polityków rządzących się sztywnymi doktrynami i traktujących każde najmniejsze muśnięcie tych doktryn jako przestępstwo i wrogi „rewizjonizm”. (…) Każde posunięcie tej władzy wymagano traktować jako nieomylne i jedynie słuszne, mimo że przechodzono całe okresy jej własnych błędów i wypaczeń”. (…) A przecież przy dopuszczaniu ludności do głosu i krytyki i należytym braniu tego głosu pod uwagę, można było bez żadnej szkody, a tylko z pomocą dla rozwoju socjalizmu zapobiec tym spaczeniom i wypadkom”.

   Brzmi znajomo, prawda?

   Moja osobista „szarpanina” i wyraźnie widoczna na oświatowym polu „walka nowego systemu politycznego z przeszłością” (tą wcale nie tak bardzo odległą) datują się dokładnie na minionych lat pięć Natomiast „oddawanie kierownictwa oświatą nie w ręce pedagogów, lecz polityków” oraz wymaganie, żeby „każde posunięcie tej władzy (oświatowej) traktować jako nieomylne”, to opis sytuacji niezmiennej od czasu dłuższego niż moje życie, co niemal dokładnie 50 lat po skreśleniu przez Mariana Falskiego cytowanych tu zapisków, trzeba sobie wreszcie wyraźnie powiedzieć.

   Widać wyraźnie na przykładzie polskiej oświaty, że historia zatacza koło, albo – co gorsza – toczy się jednostajnie niczym walec, popychany przez kolejne pokolenia nawiedzonych polityków, ufnych w swoją rację i nieomylność.

   Postscriptum:

   W rzeczonym artykule znalazłem jeszcze jedno fascynujące zdanie:

„W roku 1933 ukazały się dwa rodzaje „Elementarza” – dla szkół miejskich i dla szkół wiejskich. Oczywiście główne strony były wspólne, różnica polegała na umiejscowieniu wydarzeń w naturalnym dla dziecka środowisku”.

   A 80 lat później decydentów z MEN stać było tylko na pomysł „Naszego elementarza” – jednakowego dla wszystkich...

Postanowienie pierwsze - kończę przygodę z wydawaniem papierowego kwartalnika "Wokół szkoły". Przyznaję w ten sposób, że słowo drukowane przegrywa bezapelacyjnie z tym zaklętym w bitach i bajtach. Trudno. Wydam jeszcze tylko pożegnalny numer, który jestem winny prenumeratorom.

Z kwartalnika najbardziej mi żal "Słownika pedagogicznego dla rodziców i nauczycieli zagubionych w nowoczesnym świecie". Dlatego...

Postanowienie drugie - "Słownik" będzie istniał dalej. Nowe hasła będę od czasu do czasu publikował w "Aktualnościach" i udostępniał na FB, a starsze - tak jak dotąd - przypominał z częstotliwością jednego na tydzień, na głównej stronie bloga.

A poza tym, wszystkim Czytelnikom życzę, żeby w 2020 roku było lepiej. Lepiej, niż było, i lepiej, niż wyjaśnia znaczenie tego słowa mój "Słownik":

   Koalicja NIE dla chaosu w szkole od czasu do czasu udostępnia moje posty na swoim profilu FB. Tak właśnie stało się, między innymi, z artykułem „O ludzkim wiązaniu pętli na własną szyję”. Napisałem w nim o tym, jak bardzo nie radzimy sobie z uzależnieniem od smartfonów, oraz jak trudnym zadaniem wydaje mi się ograniczenie konsumpcji, bez czego jednak trudno będzie zapanować nad degradacją naszego środowiska życia.

   Odzew na tę publikację był dosyć niewielki, a wśród nielicznych komentarzy znalazł się taki, który wprawił mnie w niejakie osłupienie:

   „Fatalnie wspominam tego „druha” z Rad Hufca w stanie wojennym. Mocno lewicowe skrzydło delikatnie mówiąc”.

   Dwa zdania, 14 wyrazów, a ileż treści! Słowo druh w cudzysłowie, co sugeruje, że nie byłem jako harcerz godny tego miana, albo że byłem w ogóle jakimś trefnym harcerzem, czy wręcz farbowanym lisem w organizacyjnym kurniku. Wzmianka o stanie wojennym, co zdaje się sugerować kolaboranta, który dał się wybrać do władz komunistycznej organizacji w najbardziej mrocznym czasie najnowszej historii. I to delikatne powiedzenie o „mocno lewicowym skrzydle”, co wyraźnie wskazuje nieledwie na młodzieżowego aktywistę partyjnego rzuconego na odcinek pracy z młodzieżą. A wszystko to pod imieniem i nazwiskiem druhny, którą owszem, pamiętam sprzed tych blisko już czterdziestu lat, ale bez żadnego kontekstu, pozytywnego ani negatywnego.

   Co do faktów, to nie potrafię dojść, czy rzeczywiście byłem członkiem Rady Hufca (przez jedyną w moim życiu kadencję) od grudnia 1982 roku, czy dopiero trzy lata później. Ale nie będę się spierał, niech będzie. Co do reszty natomiast, chciałbym, żeby było jasne, że absolutnie niczego w swojej biografii nie wstydzę się i nie żałuję. A już na pewno lewicowych poglądów, które zachowuję niezmiennie przez całe swoje dorosłe życie, i których ślady, jak mam nadzieję, można również dostrzec w programie działania prowadzonej przeze mnie szkoły. Wspólne działanie, solidarność społeczna, szacunek dla wszystkich ludzi i różne takie głupoty, obecnie raczej niemodne. Uważam też, że przyszłość jest ważniejsza niż przeszłość. No i chowanie uraz, a już szczególnie przez dziesiątki lat, nie mieści się w moich konstruktach poznawczych...