Aktualności

   Mój dobry znajomy, częsty komentator bloga "Wokół szkoły", Adam Brożek, przesyła mi nader celne komentarze do tego, co dzieje się obecnie w polskiej edukacji. Za jego zgodą pozwalam sobie w tym miejscu upowszechnić jeden z nich. Sądzę, że bardzo dobitnie wskazuje on na absurdalność zmiany, którą władza z celną autoironią obdarzyła mianem "dobrej":

   Od prawie ćwierć wieku polska edukacja bierze udział w porównaniach międzynarodowych. Pierwsze, jeszcze za czasów ośmioletniej podstawówki, były badania alfabetyzacji, które przeprowadził u nas zespół prof. Białeckiego. Wyniki były fatalne. Podobnie, czyli na granicy funkcjonalnego analfabetyzmu, wypadły wyniki pierwszej edycji badań PISA. Potem zrobiliśmy reformę edukacji i w międzynarodowych rankingach zaczęliśmy się piąć coraz wyżej. Dotyczy to zwłaszcza piętnastolatków, czyli gimnazjalistów, którzy w ostatniej edycji badań PISA zajęli czołowe miejsce w Europie. Unijne ministerstwa edukacji przysyłały do nas delegacje, które wypytywały, jak się robi taką szkołę.

   Teraz gimnazja, dzięki którym osiągnęliśmy poziom edukacji, którego zazdroszczą nam kraje wyprzedzające nas cywilizacyjnie o pół wieku, likwidujemy, żeby przywrócić strukturę szkolnictwa sprzed trzydziestu lat i wrócić na swoje miejsce w edukacyjnym ogonie. Słusznie - głupio być prymusem, bo się inni dziwnie gapią. 

   Tyle już pojawiło się krytycznych komentarzy po czerwcowym toruńskim wystąpieniu pani minister Zalewskiej, że niełatwo dodać w tym względzie coś nowego. Wskażę tylko pewną analogię historyczną. Otóż szefowa MEN miała podobno wspomnieć w wywiadzie udzielonym uczniom ze swoich rodzinnych Świebodzic, że nie zamierza być Neronem naszej edukacji. No i chyba słowa dotrzyma. Jeżeli zapowiedziane przez nią zmiany zostaną przeprowadzone, to zdecydowanie bardziej zasłuży na miano Herostratesa. Rzym bowiem po pożarze odbudowano, natomiast świątynia Artemidy w Efezie została unicestwiona na zawsze. Nie mam racji? Cokolwiek się stanie, polską szkołę da się kiedyś odbudować? Może i tak, ale mozolnie tworzony dorobek gimnazjów zostanie bezpowrotnie zaprzepaszczony. Zresztą, właściwie co za różnica czy Neron, czy Herostrates? Jeden i drugi w historii zapisali się haniebnie. Pani minister Zalewska też raczej nie stanie w jednym szeregu z Jędrzejewiczami. A szkoda, bo polska oświata potrzebuje głębokich zmian. Jednak z pewnością nie mogą one polegać na powrocie do przeszłości.

   Ze smutkiem stwierdzam, że niewiele myliłem się w swoich wpisach na blogu poświęconych "dobrej zmianie".  Oto kilka próbek:

   „A jeśli już mowa o debacie… Ktokolwiek uważa, że ta, która trwa obecnie, zorganizowana przez Ministerstwo Edukacji Narodowej pod pięknym hasłem „Dziecko. Rodzic. Nauczyciel – Dobra Zmiana”, jest wielką manipulacją – najprawdopodobniej ma rację.”

   Teraz już wiadomo, że owa debata istotnie była wielką manipulacją.

   „Warto jednak mieć świadomość, że nawet jałowa debata jest potencjalnie korzystna dla jej organizatorów. Może, na przykład, służyć legitymizacji przyjętych ostatecznie rozwiązań. Kto sprawdzi, które z nich powstały na forum publicznym, a które przyniesiono gotowe z zacisza ministerialnych gabinetów?!”

    Właściwie sprawdzić nie jest tak trudno. Wystarczy porównać treść toruńskiej prezentacji pani Zalewskiej z tym, co w kwestii edukacji głosili ludzie z jej obozu politycznego jeszcze przed wyborami parlamentarnymi. Zgodność jest niemal całkowita; dla dorobku półrocznej „debaty” pozostaje kilka niewiele znaczących szczegółów. Jednak na użytek społeczeństwa przeznaczone są przede wszystkim wygenerowane przy tym liczby – półtora tysiąca ekspertów, którzy dyskutowali, dziesiątki debat, które się odbyły etc. Jest w tym nadzieja, że – cytując klasyka – „ciemny lud to kupi”.

   „…usłyszymy zapowiedź szybkich i bardzo konkretnych zmian, które wycinkowo przemeblują oświatową scenę w sferach wybranych przez władze, ważnych z punktu widzenia modelowania i zarządzania narodową edukacją, jak struktura systemu, programy nauczania, czy finansowanie, albo istotnych ze względów ideologicznych lub propagandowych (bezpieczeństwo, patriotyzm itp.).”

   No i usłyszeliśmy, tyle tylko, że bez żadnych sensownych informacji o tym jak te konkretne zmiany zostaną wprowadzone i w jaki sposób zostanie to sfinansowane. Osobiście mam wrażenie, że samo szefostwo MEN ma na ten temat na razie tylko dość mgliste wyobrażenie.

   20 maja odbyła się debata #3TEZY O EDUKACJI, do udziału w której zostałem zaproszony przez Fundację Szkoła Liderów. Zgodnie z wcześniejszą zapowiedzią zamieściłem na blogu relację. Niestety, jest dość krótka, bo poza tym, żeśmy sobie w trzyosobowym gronie pogadali (każdy z osobna, urbi et orbi), to niewiele chyba z tego wynikło. Dla mnie osobiście tylko tyle, że umocniłem się w swojej niewierze w możliwość wypracowania jakiejś spójnej wizji przyszłości polskiej edukacji.

   Zapraszam do lektury nowego wpisu na blogu pt. "Edukacyjna kwadratura koła".

   Najpierw miał to być artykuł do kolejnego numeru "Wokół szkoły", żartobliwy, więc do działu "Z przymrużeniem oka". Kiedy już go napisałem, zrobiło mi się żal, że przeczyta go tylko dość wąska grupa odbiorców mojej gazety. Pomyślałem, że lekkie w treści świadectwo, jak magiczne sytuacje przynosi codzienny kontakt z dziećmi, będzie dobrą odmianą wobec posępnych na ogół rozważań na moim blogu, o kłopotach polskiej oświaty. Udostępniam zatem wszystkim Czytelnikom historię, jak pierwszaki pisały laurki dla "Pana Derektora". Zapraszam na blog! Alawiu!