Blog

   Na początek informacja niezbędna dla tych, którzy nie wiedzą, co to jest Rudawka. Powiedzieć, że jest to wieś w Puszczy Augustowskiej, przy samej granicy z Białorusią, to nic nie powiedzieć. Jest to bowiem, przynajmniej dla kilku pokoleń harcerzy i uczniów Zespołu Szkół STO na Bemowie, miejsce magiczne, w którym znajduje się Baza. Owa Baza, to liczący już ponad 80 lat drewniany budynek dawnej szkoły podstawowej, zamkniętej w 1994 roku, a obecnie na parterze – świetlica wiejska, zaś na piętrze pięć sypialni, trzy łazienki i kuchnia – w sumie ponad dwadzieścia miejsc noclegowych w pomieszczeniach dzierżawionych przez Fundację „Harcerska Wola”.

   Zanim uzasadnię tytuł tego wpisu, niezbędne jest pewne wprowadzenie. Zacznę więc, jak to się kiedyś mówiło, „od pieca”. Pisałem mianowicie na tym blogu o bańce informacyjnej, w której chcąc nie chcąc jesteśmy zamykani przez algorytmy Google’a i innych władców internetu. Dzięki temu nie grozi nam mierzenie się z odmiennymi poglądami na rozmaite tematy, a jako bonus otrzymujemy starannie wyselekcjonowany wybór reklam. Jako że z racji swojego zajęcia regularnie przeglądam witryny internetowe różnych szkół, przy każdej okazji i bez okazji na ekran mojego komputera trafiają reklamy, zachęcające do zapisania dziecka do takiej czy innej placówki z powodu „wysokiego poziomu nauczania” albo wybitnej „indywidualizacji pracy z uczniem”. Algorytmy współczesnego Wielkiego Brata są wystarczająco precyzyjne, by wciskać mi oferty jedynie z najbliższej okolicy miejsca zamieszkania, ale jednak nie na tyle przenikliwe, by uwzględnić, że obie moje pociechy szkoły pokończyły już dość dawno, a na wnuki w odpowiednim wieku (i w ogóle) przyjdzie mi jeszcze poczekać. Zresztą, może po prostu jestem zbyt małym żuczkiem, by na moją cześć włączały się procedury naprawdę wyrafinowane?!

Pewnego styczniowego poranka na szkolnym dziedzińcu miał miejsce taki oto dialog:

   Tata czwartoklasisty

Panie Dyrektorze! Czy słyszał Pan, jaką zabawę ostatnio wymyślili sobie chłopcy w czwartej klasie? Ściągają sobie nawzajem spodnie!

   Dyrektor:

Tak, słyszałem o tym. To wraca jak bumerang, co dwa-trzy roczniki.

   Tata czwartoklasisty

I Panu to nie przeszkadza?! Szkoła nie mogłaby na to jakoś zareagować?!

   Wszyscy, którzy dopuszczali myśl, że Pan Prezydent Andrzej Duda wykaże autentyczną troskę o młode pokolenie – bądź co bądź, przyszłość naszego narodu – nie mogą się nadziwić. Konia z rzędem bowiem temu, kto zrozumie, dlaczego Pierwszy Drugi Obywatel zwlekał aż trzy tygodnie, by w końcu po prostu podpisać nowe prawo oświatowe. Oczywiście można przyjąć za dobrą monetę jego zapewnienie, że cały ów czas poświęcił na szeroko zakrojone konsultacje społeczne, z których wyszło, co wyszło, ale brzmi w tym mocno fałszywa nuta. Naprawdę trudno domyśleć się, gdzie prezydent mógł znaleźć wystarczającą przeciwwagę dla miażdżących reformę opinii licznej rzeszy uczonych. Kto i na jakiej podstawie przekonał go, że nie mają racji licznie protestujący samorządowcy, rodzice, nauczyciele, a nawet uczniowie?! Być może wziął pod uwagę powszechną nostalgię za dawną podstawówką i czteroletnim liceum, którą odczuwa i wyraża blisko połowa rodaków, ankietowanych przez rozmaite sondażownie, ale jako człowiek wykształcony powinien wiedzieć, że równie wiarygodna poznawczo byłaby powszechna nostalgia za tanimi wczasami w ośrodkach wypoczynkowych Funduszu Wczasów Pracowniczych, tudzież w ogóle za latami młodości – najpiękniejszymi w życiu niemal każdego człowieka.