Blog

   Kiedy piszę te słowa, jeszcze nie wiadomo, czy egzamin gimnazjalny w roku 2019 odbędzie się w zaplanowanym terminie. I czy w ogóle kiedykolwiek się odbędzie, jeśli akcja strajkowa nauczycieli uniemożliwi jego przeprowadzenie od 10 kwietnia. Przedstawiciele rządu nieustannie apelują, aby strajkujący nauczyciele zawiesili protest na czas egzaminu, by umożliwić młodym ludziom godne i spokojne przeżycie tego wydarzenia. Cóż, brzmi to cokolwiek nieszczerze w ustach ludzi, którzy odpowiedzialni są za trwającą od niemal dwóch lat psychozę związaną z kumulacją dwóch roczników (a nawet dwóch i pół) w rekrutacji do szkół ponadgimnazjalnych/ponadpodstawowych. Trudno w takiej sytuacji o spokój, nawet gdyby wszystko przebiegało w atmosferze nauczycielsko-rządowej sielanki, pod sztandarem z wyhaftowanym napisem „Kochajmy się!”. Nawet wtedy bowiem jakaś część młodych ludzi byłaby z założenia skazana na przegraną, aby wygrać mogli inni.

   W powodzi emocjonalnych wypowiedzi, jakie nauczyciele i rodzice umieszczają w internecie w obliczu możliwego strajku szkolnego, sporadycznie tylko pojawiają się głosy traktujące obecny protest w szerszym kontekście, bardziej refleksyjnie. Nie tylko jako rozpaczliwy wyraz walki spauperyzowanej grupy zawodowej o godziwe wynagrodzenia i szacunek społeczny, ale także świadectwo choroby drążącej system oświaty, dotykającej samego sensu jego istnienia.

O ile tydzień temu nie udało mi się wystąpić w TVP Info, o tyle tym razem – wszystko na to wskazuje – zaistnieję przed kamerami Polsatu, a dokładniej kanału POLSAT Rodzina, w programie Mamma mia! (emisja w środę, 20.03. godz. 9.00 i 22.00). Zaproszono mnie do nagrania krótkiej rozmowy na temat „Jaki powinien być dobry nauczyciel?”. Czas – 10 minut, z czego część dla prowadzących, część dla przemiłej pani, która wspólnie ze mną gościła w studiu – dla mnie pozostało jakieś 3-4 minuty. Zbyt mało, żeby powiedzieć wszystko, co wydaje się istotne w temacie. Nie mam wszakże pretensji, bo wiedziałem, na co się piszę, i w ogóle rozmowa była super-sympatyczna (kto chce, niech sobie obejrzy). W rezultacie jednak pozostałem z przygotowaną zawczasu ściągawką, z której zdążyłem wyartykułować tylko niektóre myśli. Żeby pozostałe się nie zmarnowały, podrzucam Czytelnikom bloga ad hoc taki krótki (jak na mnie) wpis, bez żadnego trybu.

   Tym razem wpis o charakterze odmiennym niż zazwyczaj. Zapraszam mianowicie Czytelników bloga do zapoznania się z pewnym ciekawym aspektem funkcjonowania szkoły, którą kieruję, czyli warszawskiego Zespołu Szkół STO na Bemowie. Niejednokrotnie pisałem, że w dzisiejszych czasach, pełnych burzliwych emocji i rozmaitych zawirowań, niezbędne jest prowadzenie w szkole dialogu, służącego wypracowywaniu rozwiązań dla mniejszych i większych, pojawiających się wciąż problemów. Dialogu świadomie zorganizowanego, służącego też stawianiu drogowskazów na dalszą drogę. W STO na Bemowie jego ważną płaszczyzną jest doroczny Sejmik Szkolny, w którym biorą udział wszyscy nauczyciele, a ponadto chętni rodzice i uczniowie. Każda z wcześniejszych edycji tej imprezy zgromadziła sporo ponad 100 osób i wszystko wskazuje, że w bieżącym roku dyskutantów będzie jeszcze więcej.