Blog

   Drodzy Rodzice! W ostatnich dniach zwróciliście się do mnie kilkakrotnie, jako dyrektora szkoły, z prośbą o podjęcie działań mających na celu ochronę uczniów przed koronawirusem. Chciałbym skorzystać z okazji, jaką stwarza zagrożenie epidemią, któremu słusznie towarzyszy Wasza ogromna obawa o bezpieczeństwo dzieci. Zamierzam wyjaśnić, dlaczego możliwość skutecznego działania szkoły w kwestach niezwiązanych z dydaktyką (to osobny temat-rzeka) jest, delikatnie mówiąc, ograniczona. Liczę, że w obliczu zagrożenia poświęcicie moim słowom więcej uwagi, niż zazwyczaj.

   Dzisiejszy artykuł jest odpowiedzią na zamówienie. Jeden z moich kochanych zięciów, który z oświatą ma obecnie tyle wspólnego, że jako świeżo upieczony ojciec za czas jakiś z nią się zderzy, poprosił mnie o opinię w dwóch sprawach, a swoją ciekawość uzasadnił zauważonym na fejsbuku podziałem społeczeństwa w poglądach na oba tematy. Chodzi mianowicie o szkołę o profilu disco polo oraz obecność na liście lektur obowiązkowych w czwartej klasie komiksu Janusza Christy „Kajko i Kokosz. Szkoła latania”.

   Widziałem wiele razy, jak ludzie sprzątają ślady pozostawiane przez swoje psy na warszawskich trawnikach. Nigdy nie zwracałem na to szczególnej uwagi. Dopiero dzisiaj… Może dlatego, że pies, który właśnie załatwił naturalną potrzebę na poboczu parkowej alejki, był swoistym kuriozum, maleńki, na cienkich, trzęsących się nóżkach; taki, przy którym przeciętny york wyglądałby niczym okaz czworonożnego kulturysty. A może raczej ze względu na właścicielkę, która wyszarpując z kieszeni srebrzystobiałą plastikową torebkę, kilka innych rozrzuciła przy okazji na całej szerokości chodnika. Dość na tym, że zacząłem rozmyślać nad sensem czynności, której na moich oczach oddawała się z takim poświęceniem.

   Wszyscy, którzy wierzą w istnienie diabła wiedzą, że może działać na różne sposoby. Doskonałą metodą, aby uprzykrzyć życie ludziom i skłócić ich, jest wprowadzenie do obowiązującego prawa pojęcia, które nie ma definicji. Tak właśnie postąpił Zły podpowiadając władzom oświatowym pomysł, aby nauczyciel odpowiadał dyscyplinarnie za naruszenie „dobra dziecka”. Tymczasem nawet Wikipedia milczy, cóż to takiego. W efekcie – zgodnie z tym, co powiedział ostatnio Justynie Sucheckiej Prezes Sławomir Broniarz, prawnicy ZNP borykają się dzisiaj z wyjaśnianiem, czy owe dobro zostało naruszone przez zezwolenie dziecku na samodzielne pójście do toalety, albo spóźnienie się na lekcję nauczyciela, którego zatrzymał na korytarzu rodzic. Nic nie tracimy na poczekaniu na kolejne skargi, dla odmiany na zabronienie dziecku pójścia do toalety, tudzież odmowę zamienienia kilku zdań z rodzicem na szkolnym korytarzu w sprawie niezwykle ważnej dla dobra jego dziecka. To tylko wstępny szkic paranoi, która będzie się rozprzestrzeniać, zatruwając do reszty i tak już skażone relacje w placówkach oświatowych.