Blog

   Rzecz dzieje się w Nowym Jorku, czyli nigdzie, a opisuję ją za niezbyt zapewne wiarygodnym tabloidem „The New York Post” (oryginalny artykuł TUTAJ). Ale że dosyć dobrze odnosi się do znanej mi doskonale sytuacji w polskiej oświacie, dzielę się tą informacją, a wraz z nią, swoim niepokojem.

   Otóż, jak donosi gazeta, Rada Dyrektorów Szkół tego miasta, utrzymującego ponad 1700 placówek edukacyjnych, ustami swojego przewodniczącego, Marka Canizarro, ostrzegła władze miejskie, że nawet 300 dyrektorów może przejść na emeryturę lub zrezygnować z pracy przed rozpoczęciem kolejnego roku szkolnego. Powodem tego potencjalnego exodusu ma być ich obawa o zdrowie podczas pandemii, związana z wiekiem zbliżającym się do emerytalnego. Wystąpienie to wiąże się z planowanym powrotem do nauki stacjonarnej, w obliczu licznych wątpliwości, a także ewidentnych (zdaniem autorów wystąpienia) zaniechań administracji burmistrza di Blasio.

   Zapisane w poprzednim artykule na blogu "Wokół szkoły" refleksje, dotyczące toksycznego uzależnienia edukacji od polityki, skłoniły mnie do chwili zadumy nad działalnością nauczycielskich związków zawodowych, ze szczególnym uwzględnieniem największego, czyli Związku Nauczycielstwa Polskiego, oraz jego prezesa, pana Sławomira Broniarza. Nie czyniłem tego wcześniej, bo działam na poletku dalekim od związkowego. Tylko w jednym momencie, przy okazji strajku nauczycielskiego wiosną 2019 roku, przez chwilę liczyłem, że ZNP – trochę wbrew swojej związkowej naturze – stanie się czynnikiem sprawczym zmiany wykraczającej poza wąsko rozumiane interesy zawodowe nauczycieli. Skończyło się na niczym, ale nie zamierzam działaczy związkowych sądzić za to czy obwiniać. Po prostu potencjał okazał się nie ten, możliwości również nie te, a ponadto – trzeba przyznać – władza rozegrała swoją stawkę brutalnie i bez żadnych skrupułów, a zarazem bardzo zręcznie.

   Jak wieść niesie, Ministerstwo Edukacji Narodowej przygotowuje się na przyjście drugiej fali pandemii, spodziewanej jesienią. Bardzo prawdopodobne bowiem, że koronawirusy nie okażą należnego posłuchu premierowi Morawieckiemu, który już na początku lipca zapowiedział bezwarunkowy powrót we wrześniu do normalnej, stacjonarnej nauki w szkołach. W tej sytuacji funkcjonariusze zatrudnieni na kierowniczych stanowiskach w MEN wykonują działania ubezpieczające, „na ewentualność potrzeby powrotu do zdalnego nauczania”. Co do zasady – bardzo dobrze, bo opinie na temat skali zagrożenia epidemicznego są w społeczeństwie równie głęboko podzielone, jak sympatie polityczne, i wszystko zdarzyć się może. Co do szczegółów…

   Futurologia to piękna dziedzina – wszak przewidywać można wszystko, bez ponoszenia za to odpowiedzialności. Nie jest ona jednak wyłącznie sztuką dla sztuki. Prognozy często inspirują do podejmowania decyzji w różnych dziedzinach życia społecznego, zarówno w skali makro, jak w społecznościach lokalnych, a nawet w wymiarze indywidualnym. Z pewnością jest więc też miejsce na refleksję na temat przyszłości szkoły, na początek naszej rodzimej. Swoje przemyślenia w tej kwestii mogłem ostatnio zaprezentować podczas seminarium zorganizowanego przez Centrum Edukacji Obywatelskiej dla uczestników programu „Szkoła ucząca się”. Po tym wystąpieniu uznałem, że warto podzielić się nimi także z gronem czytelników bloga „Wokół szkoły”.